MUTSUZ MUTLULUKLARIM

Hayat her zaman yumuşak yüzünü göstermez insana. Her zaman mutlu olamayız mesela. Her anı tebessüm olmaz dudaklarımızda… Mutluluk; iki dudak arasında, mutluluk; yalnızca soyadımda…
Mutlu olmak için bir çabam da olmadı aslında. Sevdiklerimi mutlu edebilmekti bütün derdim. Huzur verebilmek , güvende hissettirmek birazda. Bencil davranmamak lazımdı, davranmadım da.
Görüyorum ki, mutluluk ta aşk gibi göreceli bir kavrammış. Ötekinin mutluluğu berikinin mutluluğundan başkaymış. İnsanlar farklı şeylere güler farklı şeylere ağlarmış. Mesela benim mutluluğum bulamayacağım bir yere saklanmış, ucundan biraz koklatır sonra hemen kaçarmış. Yağmurlar, sıkıntıyla yağarmış…
Anlıyorsunuz değil mi? mutsuzum, kalbim kırık birazda, nefesim melankoli kokmakta, sevdiklerim yabancılaşmakta, anılarım nefesimle yanmakta. Gece ile gündüzün arasında, yıldızların güneşle vedasıyla, umutsuz bir güvercin edasıyla, mutluluk; kaf dağının ardında, mutluluk; Zümrüt-ü Anka’nın kanadında… Ya mutsuzluk büyüsü var ruhumda. Yada bahtsız bedeviyim sahrada.
Zaman zaman söylerim; insanın isteyipte yapamayacağı bir şey yoktur hayatta. Mutlu olmak ta öyle, önce istemeyi bilmek gerekir, sonra gerçekten istemek… İstiyorum demek; istemek olmasa gerek. İstemek; mücadele etmek,. İstemek; o yönde ilerlemek... Mutsuzum! Sebebi çok açık, mutluluğu yürekten isteyememek...
Muzsuzluktan hoşlandığımı söylemiyorum tabi ki. Kabus dolu yarım uykular, benim de hoşuma gitmiyor. Donuk yüzde gizli gözyaşlarını da sevmiyorum. Her şarkıda bir anı canlandırmaktan, her film karesinde bir sahneye bar olmaktan da sıkılıyorum... Üzülüyorum da. Yorgunum çokça. Dayanmak, katlanmak zor da olsa, mutsuzluktan geçen bir yol seçiyorum sonuçta...
Ne zaman mutluluk gibi bir seçeneğim olsa mesela; sevdiklerimin mutsuzluğu katalizör olmakta. Ne kadar acımasız bir ikilem, ne kadar insanca. Galiba bütün mesele biraz insan olmakta... Ben olamıyorum, yapamıyorum. Bir başkasını mutsuz etmek pahasına mutluluğu seçemiyorum. onun mutluluğundan güç alıyor, onun mutluluğunda huzur arıyorum.
Mesele şu ki; artık onunda mutlu olduğuna inanmıyorum. Mutsuzum, mutsuz olduğunu düşünüyorum... Öyleyse bunca seçimler, seçebilmeler ne içindi? Eğer mutluluğu, mutluluğunu seçmediysek; biz neyi seçmiştik seninle? Mutsuzluğunun benimle bir ilgisi olmadığını düşünsek bile, biz neyi seçmiştik seninle?
İlk kez yanılıyorum belki de. Belki de mutlusun, ben kuruyorum zihnimde... O halde sorun yok. Mutlusun, her şey yolunda…
Hikayemin başında, hikayemin sonunda; mutluysan her şey yolunda…

İLİŞKİLER YUMAĞI

-->

Her bir şey bir diğeriyle ilişkilidir hayatta. Attığımız her adım bir diğerini tamamlar, söylediğimiz her cümle bir öncekinden feyiz alır, sergilediğimiz her davranış da bir öncekine kıyasla hesaplanır.

Bunu anlayabilmek için kadere inanmak yeterlidir sanıyorum. Ben inanıyorum. İnsanın kendi kaderini kendisinin çizdiğine ve hatta her kaderin bir diğerinin kaderini değiştirdiğine de... Bir çokları bu şekilde düşünmez ama. Kader sondur onlar için ve “sonu belirleyen; yaratıcıdır, insan kendi kaderini değiştiremez bu yüzden.”

Halbuki kader bir son değildir. sona giden yoldur sadece. Sonu değiştirmek elimizde olmasa da yolu değiştirmek yine bizim elimizde.

Kimi zaman bilinçli değiştiririz kaderimizi kimi zamanda farkında olmadan. Verdiğimiz her karar, yaşadığımız her olay kaderimizi bir öncekinden farklı kılar. İsteyerek veya istemeyerek yaptığımız her bir şey, bir öncekinin etkisi sonucu ortaya çıkar. Bu sebeptendir ki; hakimler sanıkları yargılarken önce neden suç işlediklerini sorarlar. Öyle ya ölen de en az öldüren kadar suçludur aslında. Tabi katil zevk için adam öldürmüyorsa! Adam öldürmenin haklı bir yanı olduğundan bahsetmiyorum. Hiçbir sebep senin vermediğin bir canı alma hakkını sana veremez. Fakat kimsenin de karşısındakini, kendisini öldürtecek kadar kızdırma hakkı yoktur.

Hakkı olmayan bir şeyi yapan maktul; söylediği bir sözle ya da yaptığı her hangi bir şeyle, karşısındakini tahrik etmiştir. kendi kaderini de böylece değiştirmiştir. Kaderindeki bu değişim başka kaderleri de değiştirmiştir ardından. Katili hapis olmuş, eşi dul kalmış, çocukları yetim büyümek zorunda. Başka bir çok halka daha vardır bu zincirleme reaksiyonda.

Bazıları dünyayı değiştirmek istediğinden bahseder mesela. Oysa ki attıkları her adımla dünyayı değiştirdiklerinin farkında bile değildirler… Yolda kalmış birini görürsen, yardımına koşabilirsin, misafir edip ağırlarsın. Yardımcı olduğun insan senin bu davranışından hoşnut kalır ve yardıma muhtaç birini gördüğü zaman o da senin ona davrandığın gibi davranır. Yolunu kaybetmiş bir turisti gideceği yere bırakır. Turist; ülkesinde Türklerin yardım sever olduğunu anlatır. Bu söylenti dilden dile dolaşır. Ülken bir çok turist kazanır. Bu kazanç istihdam yaratır. İstihdam işsizliği azaltır. hırsızlık, kapkaç ve üçüncü sayfa cinnet haberleri birkaç olayla sınırlı kalır. Gösterdiğin bir tavır; Dünyaya daha yaşanılası bir hal aldırır.

Bazıları geçmişe takılıp kalmakla suçlanır. Oysa tüm gerçekler oradadır. Yaptığın her yeni şey bir önceki yeniye bağlıdır. Bugün ancak dünle yargılanır. Günü bu günle sınırlandıranların yarınına ancak yalanlar kalır.

Her bir şey bir diğeriyle ilişkilidir hayatta.  Canım da yansa, kanım da donsa; Her bir şey bir diğeriyle ilişkilidir hayatta…

GELMEDİ Mİ (Şiir)

Yol bekledik gece-gündüz, ha geldi, ha gelecek

Hasret çektik, şafak saydık, ha bitti, ha bitecek

Baban Şehit dediler, ölmedi, ölmeyecek

Ne bilirdim ey gardaş, bir bayrak, bir tabut, cenazesi gelecek.

Yanan benim yüreğim; Gazi, Şehit dinler mi?

Bir evlat, bir babayı, bir kalemde siler mi?

Bayramlarda yolunu, yolunu gözlemez mi?

Her kapı çalışında; babam geldi demez mi?

Kimimiz; Şehit verdik babamızı vatana

Kimimiz; yenik düşmüş bir kalp’e, zalim bir hastalığa

Kimimiz; trafik denilen; o aşağılık canavara

Baba verdik, ana verdik, kardeş verdik, biz bu kara toprağa

Her bayram bekliyorum; babam çıkıp gelir diye

Sımsıkı sarar beni, okşar, öper, sever diye

Her gece dua edip; Rabbim, Dönsün diye

Her sabah ağlıyorum; duyarda gelir diye

Her Bayramda bekliyorum

Anne babam gelmedi mi?

Kaç bayramdır geldi-geçti

Anne babam gelmedi mi?

Yüreği hiç sızlamaz mı?

Evladını özlemez mi?

Anne! Anne! Anne!.. Anne, babam gelmedi mi?

ÇANAKKALE (Şiir)

Çanakkale Askerimin, yüreğindeki imanı. 
Çanakkale bu millete, Rabbimin bir armağanı. 
Çanakkale Şehitlerin, Koç Yiğitlerin Vatanı. 
Çanakkale milletimin, kahramanca bir destanı. 

Çanakkale Şehit verdi, korkmadı pes etmedi. 
Vatanının uğrunda, ölmeyi şeref bildi. 
Allah dedi, Vatan dedi, Koca Seyit kesildi. 
Bir ölse de bin bir defa, Vatan için dirildi. 

Çanakkale’de bir gün, nasıl geçer bilir misin? 
Allah, Kur’an, Vatan diyen, milletini görmez misin? 
Çanakkale’de olsan, sende savaş vermez misin? 
Onlar gibi canından, cananından geçmez misin? 

Yola çıktık biz bir kere, mukaddes bir niyetle. 
Türk tarihi şerefle, şanla dolu elbette. 
Ne mutlu ki Rabbimizin, Hidayeti bizimle. 
Çanakkale geçilmedi, geçilemez elbette. 
Çanakkale gönüllerde, unutulmaz bir yerde.

"S.M"- 18.03.2006

BEN ÖLDÜM İŞTE (Şarkı Sözü)

Bir gün sana selam gelirse,

O gitti artık, o öldü diye.

Üzülmezsin ama, bil sen yinede,

Son sözlerde, adın vardı dilimde.

Gözlerim kapandı, sendin karşımda,

Azrail o anda, gelmiş yanıma.

Ölümde güzeldi, sen varken orda,

İsmini sayıkladım, son defa sana.

Unutmak istedim, olmadı işte,

Teselli bulurdum, Allahım sende.

Yaşamak zor gelir, ömr-ü ahirde,

Aşkım hiç ölmedi, ben öldüm işte,

Sevdam hiç ölmedi, ben öldüm işte.

Olurda rüyada, görürsen beni,

Anlarsın bir tanem, aşkı sevgiyi.

Belki pişman olur, dönersin geri,

Ne fayda sevdiğim, kaybettin beni.

İsterdim son defa, baksam gözlere,

Gözlerde eriyip, aksam kalbine.

Bir asır değil gülüm, bin asır geçse,

Kalbinde kilitli, kalsaydım keşke.

Unutmak istedim, olmadı işte,

Teselli bulurdum, Allahım sende.

Yaşamak zor gelir, ömr-ü ahirde,

Aşkım hiç ölmedi, ben öldüm işte,

Sevdam hiç ölmedi, ben öldüm işte.

KISSADAN ŞİİRLER...

Kalbimin Beyni Olsaymış Eğer; Sevmekten Korkarmış, Ölmekmiş Meğer.

Ruhunda Bir Parçam Kalmışsa Eğer; Zübde-i Selçuk'u Görmene Değer.

Sevmeyi Öğrendim Diyorsan Eğer; Zübde-i Alem ise Senmişsin Meğer.

Ahlaksız Bir Yolda Yürürsen Eğer; Aşkı Mezar-ı Kalbe, Gömmeye Değer.

.......................................................................................................................................................................

Buluttan Toprağa İlerlerken Sen; Ben Çoktan Aşık Olmuştum Rengine,Yalvardım Rabbime; Zaman Dursa Yada Ben Toprak Olsam Cismine. Kaderin Olsada Buluşmak Toprakla Sessizce; Açtım Ağuçlarımı Gök Yüzüne, Tutmaya Çalıştım Seni... Düştüm İmkansızın Peşine, Sarıldım Geceye, Bağırdım Sessizce; SENİ SEVİYORUM, SENİ SEVİYORUM... Dur Gitme!!!

........................................................................................................................................................................

Bir güneş gibi parladın önce, başım döndü gözlerim karardı aniden. Sıcaktın, yaklaşmak geldi içimden; Sarıldım ardından, yanacağımı düşünmeden. Mutlu bir gülümsemeyken ben hayatta; Şimdi kaşlarım çatık, içimde kor ateş; kızgınım akılsız başıma. Birkere güvendimya sana; Güvenmem artık kimseye, inanmam, aldanmam bir daha... Sanada seni seven banada ... Dur birader burada NOKTALA.

.........................................................................................................................................................................